Hoe de gevecht van Doom evolueert naast moderne metalmuziek

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met zijn metalen soundtrack. Een enkele opmerking, een vluchtig beeld van demonische woede - het schreeuwt allemaal metaal. De iconische beelden van vuur, schedels en helse wezens weerspiegelen de esthetiek van elk Iron Maiden -concert. Deze symbiotische relatie tussen DOOM en zwaardere muziek is ontwikkeld naast de gameplay van de game, die zich beide over drie decennia opnieuw uitvinden. Van Thrash Metal Origins heeft Doom verschillende metalen subgenres onderzocht, met als hoogtepunt de metalcore -intensiteit van DOOM: The Dark Ages .

De originele Doom uit 1993 trok inspiratie uit metalen reuzen uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains. Deze invloed is duidelijk in nummers als "Untitled" (E3M1: Hell Keep), met een riff die opmerkelijk lijkt op Pantera's "Mouth of War". De algehele soundtrack bevat Thrash Metal-elementen die doen denken aan Metallica en Anthrax, die de snelle actie van de game perfect aanvult. De score van Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, perfect gesynchroniseerd met het iconische gunplay van de game.

Deze synergie ging meer dan tien jaar door tot de experimentele Doom 3 (2004). Deze overlevingshorror-geïnspireerde aflevering nam risico's, sommige controversieel (zoals de zaklampmonteur). Het langzamere tempo eiste een nieuw sonisch landschap. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, vormden Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk de score, waardoor een geluid ontstond dat doet denken aan Tool's lateralus , met zijn complexe tijdsignaturen en verontrustende atmosfeer.

DOOM 3s succes, ondanks het feit dat de overlevingshorror -elementen nu worden gezien als een uitbijter in de serie. Dit weerspiegelt de bredere evolutie van FPS -spellen in de vroege jaren 2000, met de opkomst van console -shooters zoals Call of Duty en halo . De verschuiving van de soundtrack weerspiegelt destijds de turbulente staat van metalmuziek en vermijdt de valkuilen van de achteruitgang van Nu-Metal.

De 2016 Doom Reboot markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm. De baanbrekende soundtrack van Mick Gordon, een door Djent doordrenkt meesterwerk, heeft het meedogenloze tempo van de game perfect vastgelegd. De intensiteit van de score, zelfs overtroffen, is nu onafscheidelijk van de game -ervaring. Doom Eternal (2020), hoewel met Gordons invloed, zag een meer samenwerkingsbenadering, resulterend in een metaalcore-gedreven soundtrack, die destijds de populariteit van het genre weerspiegelde. Het lichtere gevoel vergeleken met zijn voorgangerspiegels Eternal 's meer experimentele gameplay.

Terwijl Doom 2016 een persoonlijke favoriet blijft, weerspiegelt de evolutie van de soundtrack de evolutie van het metaal zelf. DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. Het langzamere tempo en de nadruk van de gameplay op melee -gevechten, met behulp van een schild, suggereert een soundtrack die de zware in balans brengt met de Agile. De onthulde fragmenten wijzen op een score beïnvloed door zowel klassieke als moderne metal, die inspiratie putten van bands zoals geslagen los en thrash -elementen opnemen die doen denken aan de originele doom .

De gameplay van de Dark Ages, met zijn gigantische mechs en mythologische wezens, breidt zich uit naar het gevecht van het origineel op basis van de gang. Deze evolutie weerspiegelt de experimenten van Modern Metal, mengt genres en verleggen grenzen. Het potentieel van de soundtrack om naadloos over te gaan tussen verpletterende zwaarte en lichtere, meer melodische momenten belooft een spannende auditieve ervaring. DOOM: The Dark Ages is klaar om een ​​nieuw metal meesterwerk te leveren, mogelijk een nieuwe favoriet worden voor fans van de serie en metalmuziek.