Speel Fable 2 nu, wacht niet op Fable

Begraven als een soort vervloekte schat onderaan de aflevering van deze week van de officiële Xbox-podcast was nieuws over de langverwachte fabel van Playground Games. Ik noem het "schat" omdat het een zeldzame glimp opgenomen op gameplay, maar "vervloekt" omdat het met dat gevreesde voorbehoud kwam dat gepaard gaat met zoveel ontwikkelingsupdates: een vertraging. Eenmaal gepland om dit jaar te lanceren, is Fable nu ingesteld voor een release van 2026.

Vertragingen zijn natuurlijk over het algemeen geen voorbode van ondergang, ondanks het pijnlijke wachten dat ze toebrengen. In het geval van Fable is dit hopelijk het teken van een rijk gedetailleerde wereld die gewoon meer tijd nodig heeft om te bloeien. Maar dat extra jaar van wachten kan goed worden gebruikt: er is geen betere tijd om de fable -games te spelen. In het bijzonder zou ik je aansporen om Fable 2, het hoogtepunt van de serie te proberen en (her) te ontdekken wat een vreemde en unieke RPG Lionhead Studios '2008 Classic is.

Volgens de normen van het rollenspel van vandaag is Fable 2 echt vrij ongebruikelijk. Maar zelfs vergeleken met zijn tijdgenoten uit 2008, waaronder mensen als Fallout 3 (slechts enkele dagen later uitgebracht) en de vroege 3D -spellen van Bioware, is het praktisch uniek in zijn visie. Terwijl Fable 2 een vrij traditionele campagnestructuur heeft, met een lineair hoofdverhaal en een esoterische verzameling optionele side quests, zijn de RPG -systemen ver verwijderd van de knapperige statblokken van Oblivion en Neverwinter Nights. Het maakt die aspecten volledig glad om iets ongelooflijk aanspreekbaars te creëren, zelfs voor degenen die een D & D -karakterblad niet te onderscheiden vinden van hiërogliefen.

Slechts zes hoofdvaardigheden regelen onder meer uw gezondheidspool, kracht en snelheid. Er is slechts één schadestatus om te overwegen als het gaat om wapens, en niets van deze soort als het gaat om pantser- of buffende accessoires. Gevechten, ondanks dat het in de meeste speurtochten heerst, is ongelooflijk oppervlakte -swashbuckling, alleen gekruid door het gebruik van een echt creatieve spellcasting (inclusief de prachtige chaos, die vijanden dwingt om te dansen en de vloeren te schrobben.) Je bent zelfs ter dood - het verliezen van al je hitpoints wordt gestraft met niets meer dan een kleine XP -penalty.

Fable 2 is de RPG voor mensen die nog nooit eerder RPG's hebben gespeeld. Kortom, Fable 2 is de RPG voor mensen die nog nooit eerder RPG's hebben gespeeld. In 2008, toen Oblivion's Open World Cyrodiil misschien overweldigend enorm en imposant vrijform heeft gevoeld voor het spelen van nieuwkomers, bood Albion van Fable 2 een beter beheersbare keten van kleine, gemakkelijk te navigeren kaarten. Je kunt vrijelijk heen en weer gaan tussen deze gebieden en, met de hulp van je trouwe hondengezelschap die blaft op het meest teken van avontuur, kun je voorbij de gebaande paden treden om geheimen te ontdekken zoals begraven schat, gezonken grotten en de puzzel-peiling demon-deuren. Dit alles geeft de wereld een gevoel van schaal en kansen groter dan zijn werkelijke voetafdruk. Maar de geografie van Albion is beperkend en dwingt je grotendeels lineaire paden van de ene mijlpaal naar de andere. Dit is geen wereld om te verdwalen, althans niet in de traditionele zin van het woord.

Albion als een fysieke entiteit verbleekt in vergelijking met de ongelooflijke werelden van BioWare's Infinity Engine Games en Bethesda's heerlijk rare Morrowind. Maar om het te beoordelen op zowel moderne als hedendaagse verwachtingen van RPG's is om het een slechte dienst te doen. De prioriteiten van Fable 2 liggen niet in het beklimmen van verre bergen of door spellen door kerkers met een groot aantal routes, maar in een wereld die bruist is van het leven. Kijk naar Fable 2 door de lens van een heel ander spel - Maxis 'de Sims op dezelfde manier - en je zult een echt opmerkelijke simulatie van de samenleving vinden.

Albion werkt als een soort vreemd organisch uurwerkorganisme. Elke ochtend, terwijl de zon over de horizon gluurt, worden de mensen wakker en beginnen hun dagelijkse routines. Town Criers Bellow Updates over de lawaaierige menigten: "Winkels zijn nu opent!" En wanneer de sterren nog een keer beginnen te twinkelen, "de tijd is: heel laat!" Net als je families in de Sims, heeft elke burger van Albion een interieurleven, gedreven door niet alleen hun maatschappelijke rollen, maar ook hun voorkeuren en antipathieën. Door het gebruik van een steeds groter wordende bibliotheek met gebaren, kunt u elke (niet-hostiele) persoon die u tegenkomt verrukken, beledigen, indruk maken, indruk maken of zelfs verleiden. Een goed uitgevoerde scheet kan de klanten van een pub in hun bieren huilen, terwijl ze wijzen en lachten om kleine kinderen, kan ze voor hun ouders vluchten. Door deze emotes kun je de mensen van Albion duwen en trekken, ze charmeren met je heldendom en excentriciteiten, of ze wegduwen met je slechte daden en grofheid. We praten vaak over reactieve NPC's en videogamesteden die zich levend voelen, maar er is gewoon niets dat die doelen op dezelfde manier bereikt als Fable 2.

Hoewel je personage een held is met een hoofdletter H, voorbestemd om op grote avonturen, pestbandieten te gaan en glinsterende schat te vinden, is Fable 2 een interessantere game wanneer je jezelf volledig in zijn samenleving assimileert. Vrijwel elk gebouw in Albion is beschikbaar voor aankoop, zowel huizen als winkels, en u kunt ze kopen met het geld verdiend door weg te zwoegen bij winstgevend werk (de houtsnijwerk en smeden minigames worden snel een monotoon, maar soothing-soërende afleidingen.) Met de sleutels voor een huis in de hand. Dan is er de volgende stap: de meest aantrekkelijke NPC in de stad najagen door herhaaldelijk hun favoriete emote te spammen totdat ze in je bed vallen en, na een komisch stukje klap en kietelen, krijg je een baby. De individuele componenten van dit alles, zoals bij de Sims, voelt ongelooflijk kunstmatig aan. Toch produceert het algemene resultaat een echt, opmerkelijk gevoel van leven.

Weinigen, indien aanwezig, RPG's zijn in Fable's voetstappen op deze afdeling gevolgd. Zelfs de torenhoge prestaties van Baldur's Gate 3 bevatten geen organische romances en de mogelijkheid om de onroerendgoedmarkt te spelen. Maar het authentieke gevoel van leven van Albion bestaat wel in een meer onverwachte opvolger: Red Dead Redemption 2. Rockstar's digitale recreatie van het oude Westen is ongelooflijk responsief, gevuld met incidentele personages die geloofwaardig reageren op je aanwezigheid en gedrag. Elke NPC kan worden gesproken met het gebruik van een systeem dat aanvoelt als een gladde, meer filmische versie van de gebaren van Fable 2, en je houding kan genieten of ergeren. Hoewel de meeste interacties eenvoudige beleefdheden zijn, zijn de levens die je op zinvolle manieren aanraakt - zoals het zuigen van het gif uit een dodelijke slangenbeet - je misschien herinneren en je vele weken later terugbetalen met vriendelijkheid. Als de nieuwe fabel van de Playground is om trouw te blijven aan zijn oorsprong, dan zou de moderne toetssteen van Rockstar moeten zijn, ongeëvenaarde levende wereld in plaats van de op tafel geïnspireerde RPG's die momenteel in zwang zijn.

Er zijn andere verplichte dingen die de speeltuin ook moet bevorderen. Fable's ongelooflijk Britse gevoel voor humor moet worden gehandhaafd, en dus kunnen we het beste een droge, geestige satire van het klassensysteem zien met een gezonde dosis bum grappen aan de zijkant. Bovendien hebben we een cast van geliefde thespians nodig die concurreren met de onderwijstaf van Hogwarts (iets dat Playground al onder controle lijkt te hebben, met Richard Ayoade en Matt King in trailers.) Maar misschien wel de belangrijkste, voorbij die bruisende wereld, is Lionhead's kenmerkende benadering van goed en kwaad.

Peter Molyneux, de oprichter van Lionhead Studios en hoofdontwerper van de Fable -serie, heeft een fascinatie voor goed en kwaad. Door spelers een keuze te bieden tussen de twee was de basis van het eerste project van de studio, de god -game Black & White, en bleef een focus gedurende de rest van de carrière van Molyneux, inclusief zijn aankomende meesters van Albion (die geen verband houdt met fable, ondanks de verwarrende naam van Lionhead.) Maar Lionhead's benadering van spelerskeuze is ver weg van de genuanceerde, stoere beslissingen die in de beste werken in de Witcher en de beste werken van Biower zijn. In Fable 2 zijn je opties absoluut engelachtig of verachtelijk demonisch, zonder grijze ruimte daartussenin. Het werkt in komische uitersten; Een vroege sidequest vraagt ​​je om het ongedierte uit het magazijn van een handelaar te verwijderen of al zijn aandelen te vernietigen. Later vraagt ​​een geest die zelfmoord pleegt nadat hij op het altaar was verlaten, dat je zijn nog steeds levende voormalige geliefde kwelt, en je enige paden zijn om van haar leven een levende hel te maken of haar je vrouw te maken.

Het afgelopen decennium en verandering van RPG -ontwikkeling hebben prioriteit gegeven aan de ultieme speler -expressie, ontgrendeld door keuzes die een spectrum van menselijk gedrag verkennen. Morele diluren, hebben we besloten, moeten veel ingewikkelder zijn dan de keuze tussen het redden van kinderen of het levend verbranden. Fable gedijt echter op het binary. Het geniet van de kans voor je om de meest heroïsche held te spelen die het land ooit zag, of de meest gruwelijke schurk in de geschiedenis te worden. Dit werd vastgesteld in de eerste game van de trilogie, waarbij je personage letterlijk duivelhoorns groeide als je voortdurend kwaadaardige opties koos, maar echt tot zijn recht kwam in Fable 2. De manier waarop de vervolg van het vervolg de vertakking van goede of slechte paden biedt, voelt rijker en creatiever, terwijl die reactieve wereld zowel je moment-tot-menigte als week-tot-week-activiteiten je reputatie en purity-alignment aanmaakt. Moreel gerichte resultaten in RPG's kunnen vaak underwhelming aanvoelen omdat ze meer middelen op het centrum plaatsen in plaats van de uitersten, en dus echt slecht zijn, voelt uiteindelijk als het redden van de wereld met een frons. Fable 2 daarentegen is blij dat je vol Sith gaat (met de bliksemkrachten om te matchen) en het werkt grotendeels omdat het slechts twee paden heeft om te jongleren.

Het is nog niet duidelijk of Playground Games deze kant van Fable goed krijgen. Hoewel de ontwikkelingsupdate van deze week kwam met 50 seconden pre-alpha gameplay-beelden, was er weinig in dat echt de foto van een authentiek fabelspel schilderde. Nou, afgezien van de verplichte kippenschop natuurlijk. Maar onder een minuut van contextloze beelden zouden nooit het hele verhaal vertellen, toch?

Wat we in die vluchtige seconden kunnen zien, is een veel gedetailleerdere wereld dan Fable ooit heeft genoten. Het paard van de hoofdpersoon wijst naar een open wereld met veel minder beperkingen dan de 360-tijdperk spellen, en een ongelooflijk gerenderd bos suggereert dat we echt kunnen verdwalen in deze nieuwe Albion. Maar het is de korte opname van een stad, die er dicht en knoest en vol leven uitziet, dat me hoop geeft dat speeltuinspellen trouw zijn aan de Sims-achtige simulatie van de samenleving die Fable 2 zo uniek maakt. Ik kan niet wachten om te wijzen en te lachen om zijn kinderen, op de pubs tafels te dansen en een wervelwind -romance te hebben met een randatory die ik ontmoet achter de groene kruideniers.

Maar dat alles is een jaar verwijderd. En in die tijd kun je de prachtige wereld van Fable 2. opnieuw bezoeken (of ervaren). Je zult gemakkelijk zien waarom het zo geliefd is en waarom het zo belangrijk is dat speeltuinspellen al zijn eigenaardigheden behouden. Omdat wat we niet nodig hebben uit dit project, een fable opnieuw bedacht is als een Witcher-kloon, of als een poort-alike van Baldur, of RPG in Dragon Age stijl. We hebben gewoon Fable nodig om fabel te zijn, scheten en zo.