Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats. Haytham Kenway, nadat hij zijn team in de nieuwe wereld heeft verzameld - of zo gelooft de speler - verbaast alle kenmerken van een moordenaar: een verborgen mes, charisma die rivaliseert met Ezio Auditore en heroïsche acties zoals het bevrijden van indianen en het bestrijden van Britse soldaten. De openbaring dat hij in feite een Tempelier is, komt alleen met zijn uiting van de bekende uitdrukking: "Moge de vader van begrip ons begeleiden." Deze verrassende wending belichaamt perfect het onaangeboorde potentieel van Assassin's Creed .

De eerste game introduceerde een dwingend concept - locaat, leer over doelen en elimineerden - maar viel verhalend tekort. Zowel Altaïr als zijn doelen misten persoonlijkheid. Assassin's Creed 2 verbeterde dingen met de iconische Ezio, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, met name Cesare Borgia in Brotherhood . Alleen in Assassin's Creed 3 , vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, heeft Ubisoft gelijke inspanningen besteed aan het ontwikkelen van zowel Hunter als gejaagde. Dit creëerde een natuurlijke verhalende stroom en bereikte een balans tussen gameplay en verhaal dat sindsdien zelden overeenkwam.

Hoewel het huidige RPG -tijdperk wijdverbreide toejuiching geniet, geloven velen dat Assassin's credo achteruitgaat. Verklaringen variëren: onrealistische gebouwen met goden zoals Anubis en Fenrir; romantiekopties; Of, controversieel, Assassin's Creed: Shadows of Memories 'gebruik van de echte figuur Yasuke. Ik beweer echter dat de achteruitgang voortkomt uit het verlaten van het karakter van de serie van het vertellen van karakter, verloren in uitgestrekte open werelden.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed RPG- en live-service-elementen opgenomen: dialoogbomen, XP-systemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar grotere afleveringen voelen ontstaander aan, niet alleen vanwege tal van side -quests, maar ook in hun verhalen. Assassin's Creed Odyssey , terwijl hij meer inhoud heeft dan Assassin's Creed 2 , voelt zich vaak onderontwikkeld en houten.

Terwijl de keuze van de speler theoretisch de onderdompeling verbetert, missen lange scripts om meerdere scenario's te huisvesten, vaak ontbreken Pools in vergelijking met games met meer gerichte interactie. De strak geschreven scripts van het Action-Adventure-tijdperk creëerden scherp gedefinieerde karakters, niet beïnvloed door spelersgestuurde verschuivingen in moraliteit. De uitgebreide inhoud van Assassin's Creed Odyssey voelt vaak kunstmatig aan en creëert een schril contrast met de meeslepende historische figuren van de eerdere games.

Het Xbox 360/PS3 ERA produceerde een aantal van het beste schrijven van gaming. Van Ezio's uitdagende "volg mij niet, of iemand anders!" Naar de tragicomische laatste woorden van Haytham aan zijn zoon, Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

Moderne spellen vertrouwen vaak op een simplistische moordenaars versus Tempeliers, terwijl eerdere inzendingen de grijze gebieden verkenden. In Assassin's Creed 3 , de Templars -uitdaging Connor's overtuigingen verslagen. William Johnson suggereert dat de Tempeliers genocide hadden kunnen voorkomen; Thomas Hickey bekritiseert de missie van de Assassins; Benjamin Church benadrukt perspectief; en het Britse perspectief wordt gepresenteerd. Haytham daagt het vertrouwen van Connor in Washington uit en onthult de rol van Washington in het verbranden van Connor's dorp. Het spel eindigt met meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt versterkt.

De populariteit van "Ezio's Family" van de soundtrack van Assassin's Creed 2 benadrukt de focus van het PS3-tijdperk op karaktergestuurde verhalen. De melancholische muziek weerspiegelt het persoonlijke verlies van Ezio, in plaats van alleen de Renaissance -setting. Hoewel ik de vorderingen van de huidige generatie in de wereldopbouw en graphics waardeer, hoop ik dat de serie zal terugkeren naar zijn wortels en gerichte, karaktergestuurde verhalen zal leveren. Helaas, in de huidige markt, kan dat misschien niet worden beschouwd als 'goede zaken'.